Een vrijdagochtend, begin juli 2020. Het is nog rustig op het terras van Café Het Verdronken Land. Gelukkig maar, want waardin Gina Poppe is in al haar bedrijvigheid onze afspraak een beetje vergeten. Niets waar geen mouw aan te passen valt overigens.
‘Zet u, wat wilde drinken?’
Er wordt snel nog wat doorgesproken met de collega’s, een vaste klant steekt zijn hoofd naar binnen om goeiedag te zeggen en dan heeft Gina tijd voor ons gesprek. Veilig buiten, op anderhalve meter. Gina neemt de protocollen serieus, heeft de inrichting van haar terras aan de geldende voorwaarden aangepast. Op haar manier, dat wel. Een beetje luchtig, met op iedere tafel een meetstok, maar daarom niet minder serieus. Die knipoog verraadt de overleversmentaliteit die Gina eigen is.

Ze is blij dat ze na een verloren voorjaar weer open is. ‘Als het weer nu ook nog een beetje mee zou werken.’
Samen kijken we naar de rollende wolken die hier, onderaan de Scheldedijk, misschien nog wel imposanter lijken dan elders. Het is stil geweest in Emmadorp. De gesloten grens sneed het polderdorp nog verder af van de bewoonde wereld dan normaal al het geval is. Gelukkig krijgt alles nu weer een beetje zijn beloop. De bussen vol toeristen laten dan nog wel even op zich wachten, er gloort hoop aan de einder.

Café Het Verdronken Land

Die einder, die horizon, hier op dit gezellige terras onder aan de dijk moet je hem even inbeelden, maar je weet, daarboven aan die trap gaat de wereld voor je open. Daar hoef je maar om je as te draaien om alledrie de pijlers van Grenspark Groot Saeftinghe te aanschouwen. Het Verdronken Land van Saeftinghe, de gulle polders en de bedrijvigheid van de haven, hier vind je het allemaal. Niet zo raar dat Gina hier is neergestreken. De liefde achterna noemt ze het zelf. In haar geval kwam die grote liefde uit een scheldedorpje hier wat verderop, Prosperdorp. Dat Emmadorp toevallig aan de Nederlandse kant van de grens ligt heeft haar nooit gestoord.
‘Dat is nou eenmaal zo.’
Gina is altijd een horeca-mens geweest. Thuis, van oorsprong is ze afkomstig van elders in het Waasland, maar ook dichterbij het grenspark, zoals in Hulst. Toen ze twaalf jaar geleden de kans kreeg om Café Het Verdronken Land hier in Emmadorp over te nemen, hoefde ze daar geen twee keer over na te denken. De ligging, onderaan de dijk die Emmadorp van Het Verdronken Land van Saeftinghe scheidt, heeft daar zeker aan bijgedragen.
‘Ik wilde de authentieke sfeer van het dorpscafé behouden, maar er wel mijn eigen stempel op drukken.’
Een voornemen waarin de goedlachse Gina meer dan geslaagd lijkt. Hier in Café Het Verdronken Land voel je je op slag welkom.

Een bewogen geschiedenis

‘Grenspark Groot Saeftinghe is het gevolg van een bewogen geschiedenis. We hebben het hier allemaal zien passeren, de actiegroepen, de boosheid. Nu is het tijd om die periode achter ons te laten. Om de kansen te grijpen.’
Wanneer Gina begint te vertellen is dat vol vuur. Hier hoor je de passie voor de polder, voor de streek. Ze kent ze allemaal, de voor- en de tegenstanders. Het gedeelde verlies. Gina is er de vrouw niet naar om bij de pakken te blijven neerzitten. Ze is een van de vele Streekholders die de handschoen heeft opgenomen. De strijdbijl heeft begraven en de kansen die het grenspark biedt met beide handen aangrijpt.
‘Dat grenspark is precies wat we hier nodig hebben. Het brengt de mensen weer bij elkaar. Voor- en tegenstanders van de ontpoldering kunnen samen verder. Het doet soms nog zeer, maar het werkt wel.’
Een slepende strijd leidt natuurlijk altijd tot diepe verdeeldheid. De manier waarop Grenspark Groot Saeftinghe wordt ingezet om juist die verdeeldheid om te zetten in verbinding oogst van Gina alle lof.
‘De manier waarop het grenspark de mensen weer bij elkaar brengt is uniek.’
Gina volgt de ontwikkeling van het grenspark al van in het begin op de voet. Als Streekholder, maar zeker ook als bewoner van de regio. De aandacht voor haar zo geliefde streek doet deugd.
‘Dat grenspark moet ons vooruit helpen, gaat ons ook vooruit helpen. De mensen weten ons hier steeds beter te vinden.’

Gastvrij

Gina begint te draaien op haar stoel. Het middaguur nadert en het is druk in de keuken. Ik voel dat we langzaam moeten afronden. Of het terras nu vol is of niet, Gina wil klaar staan voor haar gasten. Helemaal in de geest van Grenspark Groot Saeftinghe, gastvrij, eerlijk en vooral recht voor zijn raap. Hier in de polder laten ze zich niet in een hoek zetten, niet meer. Ze hebben elkaar gevonden en samen gaan ze er iets moois van maken.
‘Dankzij het grenspark staan we weer op de kaart.’
Gedaan met de negativiteit en de boosheid, vanaf nu timmert dit mooie stukje op de grens tussen Oost- en Zeeuws-Vlaanderen volop aan de weg.
‘Kijk wat er allemaal gebeurd, hier is altijd wel iets te beleven.’
Een pretpark hoeft het niet te worden, daar zijn we het wel over eens, maar de sterke punten van het grenspark, dat steken we ook niet meer onder stoelen of banken, zijn meer dan de moeite waard. En dat mag geweten worden, Gina is niet bang voor teveel aandacht.
‘Laat de mensen maar naar hier komen, ze zullen snel genoeg zien wat we te bieden hebben.’
Grenspark Groot Saeftinghe helpt kansen creëren, kansen voor hen die mee vooruit willen. Mee willen werken aan een toekomst voor een regio met een bewogen geschiedenis. Gina Poppe is zo iemand. Zonder haar zou het grenspark niet zijn wat het is. En omgekeerd.

(Tekst: Marc GF Zaan)