In onze reeks interviews waarin we de streekholders van Grenspark Groot Saeftinghe meer voor het voetlicht willen brengen vandaag een gastheer, gids en bovenal vurig pleitbezorger van de schoonheid van het grenspark tot in al haar uithoeken. Maak kennis met Zonnetreinmachinist Arnold Verbist.

De tijd dat de contreien van Grenspark Groot Saeftinghe nog per spoor bereikbaar waren ligt alweer meer dan zeventig jaar achter ons. De spoorlijn Mechelen-Hulst-Terneuzen en de tram van Hulst naar Walsoorden werden beide kort na de tweede wereldoorlog opgedoekt. Geboren en getogen in de Matthijsstraat in Koewacht was het lijntje van Arnold Verbist met het grenspark evengoed altijd al kort. De familie Verbist gaat ver terug en zoals het boerenfamilies betaamt, verspreidden ze zich langs de vruchtbare gronden in de regio. Het mag dan ook niet verbazen dat een jonge Arnold zich per fiets of tractor tot in Emmadorp verplaatste om te helpen op het land van de familie. Tijdens al die ritten zullen de restanten van die vergane spoorwegen hem vast opgevallen zijn, maar dat is niet de echte reden dat we Arnold nu terugvinden achter het stuur van de Zonnetrein. Zijn interesse voor de historie en de ontsluiting van de regio gaat veel verder dan de onbuigzame lijnen van het spoor. Vandaag vinden we Arnold thuis in Hulst, op luttele afstand van waar ooit de tram naar Walsoorden via de Tivoli de binnenstad verliet. Genoeg anachronismen, verwijzingen naar trams en spoorwegen uit een ver verleden en hints naar de geschiedenis van het grenspark. Wie is Arnold Verbist en hoe kwam hij op de Zonnetrein terecht?

Arnold Verbist, boerenzoon, Zeeuws-Vlaming, procestechnieker, lid van de oudheidkundige kring, gids en gastheer van Grenspark Groot Saeftinghe en bovenal chauffeur van de Zonnetrein. Het zijn zomaar een paar facetten uit het leven van een betrokken mens. Als boerenzoon en part-timer bij wat ooit een van de grootste loonwerkbedrjiven uit de regio was, bleef geen meter polderweg onontgonnen voor de jonge Arnold. ‘Vergeet niet dat het een tijd was zonder mobiele telefoons en navigatie. Je moest weten waar je was en waar je heen moest, wilde je niet op de verkeerde akker terechtkomen.’ Dat is waar de basis ligt voor zijn liefde voor de regio. De weidsheid en de eindeloze schoonheid van de polder, die liefde ging nooit voorbij. Met zijn andere liefde settelde Arnold zich in Clinge, waar ze samen naast hun eigen gezin van lieverlee ook steeds meer betrokken raakten in de opvang voor jongeren die wel wat hulp kunnen gebruiken. Zo kwamen ze uiteindelijk in een voormalige dokterswoning in Hulst terecht, waar ze de nodige ruimte hebben om die hulp te kunnen bieden. Na een carrière in de kanaalzone en 20 jaar op de afdeling Procestechniek van Scalda in Terneuzen kreeg Arnold eindelijk wat meer tijd om zich op zijn hobby’s te storten. Dat dat zo uit de hand zou kunnen lopen had niemand durven voorspellen, of toch?

Het waren zijn collega’s bij Scalda die hem al meerdere keren hadden verteld dat hij daar wat meer mee moest doen, met die drive om te vertellen over de geschiedenis van de polders, de schoonheid van het Oost-Zeeuws-Vlaamse land. Een gidsenopleiding was wat volgde, daarna de gastherencursus van Grenspark Groot Saeftinghe. Via via kwam de Zonnetrein op zijn pad. De heropstart van het Hulsterse treintje als Zonnetrein Groot Saeftinghe paste hem als gegoten. Hoewel niet de enige chauffeur, is Arnold inmiddels wel zo’n beetje het gezicht van het toeristenboemeltje geworden. Niet zomaar een chauffeur op het vehikel, maar een heuse ambassadeur van de regio. ‘Het is geen makkelijk voertuig om mee door het landschap te laveren. Je moet goed weten waar je heen gaat, de omgeving kennen en zorgen dat je ver genoeg vooruit plant. Keren doe je niet overal en ook de actieradius van de trein is van groot belang.’ Het moet gezegd worden, de terreinkennis van Arnold is hier een heel groot voordeel. Een uitstap tot in de uithoeken van het havengebied? Met chauffeur Verbist achter de knoppen is het haalbaar. Dat is ook precies wat Arnold zo mooi vindt aan het grenspark. Die uitgestrektheid, de diversiteit en de vele mogelijkheden om verhalen en plaatsen aan elkaar te knopen. Want uiteindelijk is het daar natuurlijk allemaal om te doen, die verhalen.

De verhalen van Grenspark Groot Saeftinghe. Arnold zal de laatste zijn om te ontkennen dat het hele ontpolderingsverhaal hem diep raakt. Als boerenzoon zou hij zijn afkomst verloochenen als het niet zo was. Voor hem is het de drijfveer om het bijzondere van de regio uit te dragen. Om zich samen met vele anderen met volle overgave te storten op de ontwikkeling van het grenspark. Om de regio opnieuw op de kaart te zetten. Arnold Verbist is geen uitgesproken natuurfanaat, geen geschiedenisfreak en geen wereldbestormer. Wat Arnold uit wil dragen met zijn werk als gids, gastheer en machinist, is de schoonheid van het geheel. De verhalen van vroeger en nu. De sporen in het landschap, de mensen die het samen maken. Hij verbindt graag de verschillende streekholders met elkaar. Helpt hen de streekproducten te promoten, laat zien waar alles vandaan komt. Dat is voor Arnold ook de kracht van Grenspark Groot Saeftinghe: ‘Door iedereen erbij te betrekken krijg je de mooiste resultaten’. Dat is in zijn ogen ook het mooiste van het hele project: ‘De grenzen van het park liggen zoveel verder dan je in eerste instantie denkt.’ Dat je dat rustig letterlijk en figuurlijk mag nemen hoeven we hier denk ik niet uit te leggen.

Voor Arnold is de Zonnetrein het perfecte medium om het grenspark aan de man te brengen. En ja, soms is de capaciteit aan de krappe kant, de actieradius net te klein en wordt de leeftijd van het geheel langzaam een puntje. Voor een bevlogen man als Arnold betekent dat slechts dat er gedroomd mag worden van vernieuwing en uitbreiding. ‘Wanneer we ons daar met zijn allen samen achter zetten, dan kan dat’. Laat dat hele samen nu juist de spil zijn waar het hele Grenspark Groot Saeftinghe rond is opgetuigd!