Op wat misschien wel de ‘kleinste’ dag van het jaar zal blijken te zijn, spreek ik af met Mich Vercruysse. Vandaag is het grenspark in nevelen gehuld. Een dichte mist onttrekt de wereld om ons heen aan het zicht. Het zal geen beletsel blijken voor de liefde die mijn gast koestert voor het gebied.

Het liefst van al keert Mich de rug naar haar grenspark. Eerder letterlijk dan figuurlijk. Hoewel ze grote delen van de wereld heeft gezien, blijft Grenspark Groot Saeftinghe haar thuisbasis. ‘Je houdt het daar in de polder geen jaar uit!’ De profetie van haar vader heeft geen stand gehouden. Via Ouden Doel vond ze haar draai uiteindelijk in Emmadorp. De grens speelt geen rol voor deze globetrotter. Niet dat ze nog veel grote reizen maakt de laatste jaren, haar leven heeft een andere wending genomen, het lijkt haar niet te spijten. Vanuit haar woonkamer, die normaal gesproken een wijds uitzicht over de velden rond Emmadorp zou moeten geven, kijken we vandaag tegen een grauwe muur van dichte nevel. Op een manier helpt het ook om het gesprek dichtbij te houden, niet te verdwalen in een wereld aan herinneringen.

Wie wel eens in Emmadorp vertoeft, heeft vast het pad van Mich al gekruist. Ze steekt graag de handen uit de mouwen wanneer een van de buren haar hulp kan gebruiken. En anders zag je haar misschien al achter het stuur van de Zonnetrein, op weg met een groep om ‘haar grenspark’ te delen met zoveel mogelijk anderen. Maar wat is dat dan, het grenspark van Mich Vercruysse, wat is nu haar speciale plekje in dit uitgestrekte gebied? Met op de achtergrond de tijdelijke beslotenheid van de mist die vandaag Grenspark Groot Saeftinghe in haar greep houdt, verklapt Mich me haar grensparkgeheimen. Hoe ze zich hier, in de betrekkelijke rust van de polder terug kan trekken in haar wereld.

Een voorbij varende wereld

Heel de wereld heeft ze gezien, haar hart verknocht aan Afrika. De mensen, de onmetelijke schoonheid van de natuur en zonder twijfel de overweldigende indruk die het groot wild telkens weer op haar heeft gemaakt. Ze verbleef er lang en vaak, had er naar eigen zeggen kunnen blijven wonen. Toch keerde ze terug naar haar zompige polders. Verruilde ze de safari-jeep, waarin ze toeristen meenam langs een troep leeuwen of een kudde olifanten, voor de Zonnetrein hier in het grenspark. Het contrast kan bijna niet groter, of toch niet..? Mich heeft geen spijt van haar keuze, voelt zich hier in Emmadorp als een vis in het water. Dat water, dat in de vorm van optrekkende nevel inmiddels langzaam maar zeker wat van de achterliggende polders vrij begint te geven.

‘Hier in de polder voel ik me thuis. De mensen, mijn dieren, dit is echt mijn plek.’ Wanneer ik haar vraag wat dan echt haar favoriete plekje van het grenspark is, neemt ze me mee naar buiten, naar de Scheldedijk. ‘Vroeger, toen ik nog in Ouden Doel woonde, zou ik je daar mee naar de dijk hebben genomen, maar eigenlijk…’ Ze toont me haar plekje aan de verlaten kant van de kleine jachthaven van Paal. Achter ons klotsen de golven tegen de steigers. Pruttelt de buitenboordmotor van een onverschrokken schipper langzaam bij ons weg. Het ligt achter ons, voor ons het water, de Schelde, de wereld wordt langzaam weer wat groter. ‘Dit is voor mij het allermooiste. Straks, wanneer de mist weer is opgetrokken, zie je hier de hele wereld aan je voorbij varen. Dan ben ik een met mijn herinneringen, met mijn dromen. Hier, in dit verlaten hoekje van Grenspark Groot Saeftinghe vind ik mijn hele wereld.’

Deel jouw grenspark

In ‘Het grenspark van…’ gaan we met lokale bewoners, vaste bezoekers of toevallige passanten op zoek naar hun favoriete plekje in Grenspark Groot Saeftinghe. Telkens weer een verrassende reis door de drijfveren achter hen, die dit stukje van de wereld een warm hart toedragen. Heb jij ook zo’n plekje dat je eigenlijk met niemand zou willen delen, maar tegelijkertijd niet voor jezelf kunt houden? Stuur ons dan een berichtje, dan gaan wij samen op reis naar ‘jouw’ grenspark.

(Tekst: Marc GF Zaan)