Er was eens, een schuur hier niet ver vandaan. Niet dat daar het kindeke geboren werd, zolang geleden is het ook weer niet. In het huizeke er tegenover, daar werd de kleine Emerie geboren. De eerste Volleman die in Prosperpolder ter wereld kwam. Die schuur is er nog steeds, maar de Vollemannen dan?

Drie waren het er, gelijkaardige grote schuren, niet de Vollemannen, dat werden er gaandeweg steeds meer. De Vollemanschuur is de enige die nog overeind staat. Fier durven we niet te zeggen, daarvoor is de staat van het gebouw te fragiel. Toch is de Vollemanschuur als meest westelijke van de drie de enige die de tand des tijds en, helaas voor de andere twee, het gretige vuur heeft doorstaan. Het statige pand van de Hertogen is er ook al lang niet meer, de maalderij heeft het dankzij het harde werk van vele vrijwilligers wel overleefd. De andere overlevers, twee van de boerenwoningen en natuurlijk de Vollemanschuur zelf, krijgen nu ook een nieuwe toekomst in de handen van de gemeente Beveren. De plannen zijn veelbelovend, dat vind ook Walter Volleman die vandaag bij ons te gast is.

Het is 13 december 1937 wanneer het decemberkindje uit onze titel geboren wordt. Een kille maandag in Prosperpolder. Werd zijn vader Emerie nog op de Vollemanhoeve zelf geboren, zijn vrouw Angèle brengt de kleine Walter ter wereld in een klein wit huisje een beetje verderop. Net 85 is hij nu, Walter Volleman, die met vrouw Bea, zoon Bruno en kleindochter Mich komt kijken naar de plannen die gemaakt zijn voor ‘hun’ schuur. Geboren en getogen in Prosperpolder. Hij en zijn zus Juliette zaliger zijn de oudste kleinkinderen van August en Mathilde, de eerste Vollemannen die in Prosperpolder neerstreken. De spoeling is dun geworden, in Prosperpolder zijn er geen meer over. De laatste verre familie heeft nog niet zolang geleden de kleine boerenwoning bij de Vollemanschuur verruild voor een appartement in Kieldrecht. Van de vijf kinderen Volleman die op de Vollemanhoeve zijn geboren zijn de afstammelingen over de hele wereld uitgewaaierd. Bruno heeft inmiddels contact met zijn verre neven in Texas. The plot thickens, zouden ze daar zeggen.

Bijna zo broos als de Vollemanschuur zelf is hij inmiddels, maar Walter begint te stralen zodra de herinneringen boven beginnen drijven. Het kost hem moeite het gesprek te volgen, zijn gehoor laat hem in de steek. Zijn geheugen duidelijk niet. Beetje bij beetje komen de verhalen terug. Valt hij vrouw en zoon bij in hun versie van de geschiedenis van de Vollemannen. Rijgt hij de anekdotes aaneen. Hoe de boeren ’s nachts de stenen van de vervallen hoeve van de baron kwamen pikken, hoe hij met zijn jongere neven en nichten speelde in de schuur van zijn grootouders, de gruwel van de oorlog en natuurlijk de spannende smokkelverhalen uit zijn prille jeugd. Toen hij in 1970 met Bea trouwde liet Walter Prosperpolder achter zich, maar aan alles zie je dat het kleine dorp en vooral de herinnering aan zijn leven op en om de Vollemanhoeve hem diep beroert.

Het idee dat de Vollemanschuur, toch een beetje zijn schuur, in oude luister zal worden hersteld doet Walter zichtbaar deugd. Er sprankelt een licht in zijn ogen dat je op slag zijn gevorderde leeftijd zou doen vergeten. Het besluit tot renovatie van de Vollemanschuur en de artists impressions van de ‘wilde’ eerste plannen voor de volledige site vallen in goede aarde. Als hij dat toch nog zou mogen meemaken. Nog eenmaal de drie schuren in vol ornaat. De huizekes gered van het verval en, wie weet, helemaal in de nok van de Vollemanschuur een kleine verwijzing naar het jachtgeweer dat vader Emerie er in de oorlog voor de Duitsers had verstopt. Het kost weinig moeite om je de kleine Walter voor te stellen, spelend op het erf van de hoeve. Je hoeft maar naar zijn kleindochter te kijken en je weet dat de Vollemanschuur niet slechts deel is van de geschiedenis van de Vollemannen.

Een kleine familiegeschiedenis over een naam die voor altijd aan Prosperpolder, aan Grenspark Groot Saeftinghe, verbonden zal blijven. Over hardwerkende mensen en een gemeenschap die, zoals in zovele grensdorpen in de regio, al lang voor het grenspark, op en met de grens leefden. Een dagelijkse realiteit die wij tot de dag van vandaag voelen. Een beeld waarmee we graag het jaar afsluiten. De liefde voor de regio, de warme herinneringen en de hoop voor de toekomst vallen er allemaal in samen. Daarom van ons en de Vollemannen heel fijne Kerstdagen en een fantastisch 2023 toegewenst.